donderdag 31 januari 2019

RECENSIE OVER "THE WIFE" (2018) EEN FILM DIE AL OORDELEND SYMPATHIE OPWEKT


RECENSIE


DE FILM THE WIFE SPEELT IN OP MAATSCHAPPELIJK THEMA GENDER

Leen Moelker
Tekstvak: Film: The Wife;
Regisseur: Björn Runge;
Scenario: Jane Anderson;
Verfilming van het boek
The Wife (Meg Wolitzer 2003);
Producenten: Silver Reel, Metafilm;
Duur: 99 minuten;
Taal: Engels, Zweeds;
Genre: Drama/Comedy;
Release: 22 november 2018;
Gezien: december 2018;
Tekst: 31 januari 2019.
De filmzaal in Middelburg was tot de nok toe gevuld met film- en literatuur liefhebbers die hoopten op een interessante avond met de film The Wife.
In de kranten was er volop geschreven over deze rolprent. Het leek mij passend bij de tijd van nu – waarin genderdiscussies regelmatig de voorpagina’s halen – om deze film te gaan zien. 
Natuurlijk met in het achterhoofd de vraag of deze film ook inderdaad maatschappelijk relevant is. Immers, zowel in de westerse wereld als in de Aziatische en Midden-Oosten regio’s spelen genderkwesties een enorme rol anno 2018/2019.Vrouwen vragen aandacht voor hun individualiteit.
Ik wil in een tekst van beperkte omvang nagaan welke kwaliteiten van The Wife mij zijn opgevallen. Is de film de moeite waard? Is het verhaal geloofwaardig? Hoe wordt erin geacteerd? Waarom wordt deze film gelauwerd?  Hoe komen gender verschillen aan de orde? Daarover gaat het hier.



1 Synopsis

Joe Castleman ( Jonathan Pryce) is een internationaal bekende schrijver. Hij woont met zijn vrouw Joan (Glenn Close) in New York. Hun volwassen zoon David ( Max Iron) heeft schrijvers ambities. Op een dag krijgt Joe een telefoontje uit Stockholm dat hem de Nobelprijs voor de Literatuur zal worden toegekend. In het vliegtuig naar Zweden wordt het stel  benaderd door de journalist Nathanial Bone (Chris Slater) die beweert een biografie over Joe te willen schrijven en op zoek is naar achtergronden. Eenmaal in Stockholm worden ze meegezogen in de maalstroom van audiënties en perspresentaties. Joe is de gevierde geweldenaar in taal en wordt als groot  Literator geprezen. Zoon David tracht tevergeefs van hem erkenning te krijgen. Joan volgt haar man zoals ze haar leven lang heeft gedaan: beschikbaar, onderhoudend, verzorgend, waakzaam. Als haar gevraagd wordt wat ze doet voor de kost, antwoordt zij dat ze huisvrouw is.  Joe benadrukt dat zij geen schrijfambities heeft.
Intussen wordt Joan door Bone benaderd die met slinkse vragen achter de waarheid achter allerlei geruchten tracht te komen. Vertoont Joe Castleman inderdaad promiscue gedrag?, wil hij weten. Joan geeft hem nul op het rekest maar staat hem wel een interview toe. Dat  brengt haar tot nadenken over haar leven.  Joe zelf papt intussen aan met een jonge fotografe die opdracht heeft hem overal te volgen en te fotograferen. Op een moment dat de spanning tussen Joan en Joe oploopt gebeuren er onverwachte dingen.

2 Bespreking

De film begint in medias res. Gaandeweg krijgen we de geschiedenis van de personages gepresenteerd via flash backs. Daaruit leren we dat Joe al jong een professoraat bekleedt en een boek over literatuur heeft geschreven.
Als een studente (Joan) literatuur zijn pad kruist geeft die hem aanwijzingen voor verbeteringen. Dat is het begin van Joe’ s lange succesvolle carrière.
Joan is een bescheiden, beschikbare en timide vrouw die zich zelfs opwerpt als de oppas van de kinderen van de professor. Ten slotte krijgen zij een relatie waarbij Joan de vaste editor wordt van Joe Castleman.
In Stockholm willen ze allebei genieten van de triomf in Joe’ s levenswerk. Dat gaat zelfs voor op hun aanwezigheid bij de geboorte van hun eerste kleinkind. Op alle recepties figureert Joe als de held en Joan als zijn hulpvaardige maar maatschappelijk weinig voorstellende echtgenote. Zoon David hengelt bij zijn vader voortdurend naar erkenning als goede schrijver, maar die weigert hem als een talent te zien.
Als Joe tevergeefs de naam van een van zijn belangrijkste personages probeert te herinneren, rijst het vermoeden van Alzheimer. Maar Joan weet beter.
Deze situatie is heel treffend in beeld gebracht waarbij de sympathie uitgaat naar Joan die geheel tevreden oogt met de situatie.
Maar de aanhoudende vragen van de biograaf Bone aan Joan maken haar onrustig. Is het goed geweest om in de schaduw van die geweldenaar te leven en zelf een ondergeschikte rol te spelen?
Op dit punt raakt de film het maatschappelijk thema van de gelijke kansen voor mannen en vrouwen. Ook de zeer actuele #Metoo-discussie dringt door in de geschiedenis van Joan. Is haar rokken jagende man altijd wel eerlijk tegenover zijn adepten? Kijkers zullen vragen stellen over de rol van machtsrelaties bij de scènes over de toenadering tussen Joe (72) en fotografe Linnea (Karin Franz Körloff,32).
Op een avond loopt een interview met Bone uit en keert zij laat in het hotel terug. Dan ontstaat een heftige discussie en vernemen we de waarheid over hun tweeën. Een resultaat is dat Joe zijn zoon David toch een hart onder de riem steekt en hem aanmoedigt zich als romanschrijver te ontwikkelen.
De emoties blijken voor Joe te veel en hij zakt in elkaar.
In het vliegtuig naar huis hebben Joan en David een gesprek waarin David geen deelgenoot van Joans geheim wordt gemaakt.

3 Oordeel
Ik vind het verhaalgegeven niet geloofwaardig. Het deed mij herinneren aan de recente kwesties in de Raad voor de Nobel Prijs Literatuur in Oslo, waarin een vrouwelijk jurylid door haar man gecompromitteerd werd. Niettemin is de geschiedenis toch op een onderhoudende en cinematografisch interessante manier in beeld gebracht. Zo oogt de locatie waarin de Nobelprijzen worden uitgereikt precies zoals kijkers verwachten van een oud en gerenommeerd instituut.
De film heeft elf prijzen gewonnen en ook nog eens 19 nominaties in de wacht gesleept. Het moet echter gezegd: slechts een enkele nominatie is voor regisseur Runge of acteur Pryce maar het is Glenn Glose die de grote winnaar is. Nu nog een Oscar, eind februari 2019?

MIDDELBURG, 31 JANUARI 2019